Liefste dagboek (2.0),
Na opnieuw een vroege ochtend en een lange muzikale autorit, kwamen we aan bij Payatas. Meteen werd duidelijk hoe ernstig de armoede daar was. We werden ontvangen door Doughs en mevrouw Lynn. Zij begeleidden ons naar het primitieve schooltje voor kinderen met een beperking. Daar stelden we ons voor en werden in groepjes ingedeeld. Vervolgens bezochten we eerst een lokaal medisch centrum, waar een onderbemande medische staf een hele groep jongens zou gaan besnijden. Ook hier merkten we opnieuw hoe relatief steriliteit van materiaal hier in de Filippijnen is. Heel wat van onze vragen over HIV, besnijdenissen, vaccinaties en gezondheidszorg in de Payatas werden beantwoord. Vervolgens wandelden we verder richting de eigenlijke vuilnisbelt: de toestand (lees: smalle paadjes platgetrapt plastic, met af en toe zones met maden) en geur van de paadjes nam snel in kwaliteit af. De 4 verschillende groepjes bezochten elk een ander gezin. De huisjes waren erg klein en overbevolkt. In een bepaald huisje (ongeveer 4 vierkante meter groot), leefden 2 ouders met hun 6 kinderen (waarvan 1 boorling van 4 dagen oud). Deze kinderen gingen niet naar school, gezien dat te duur was. Hun lage inkomen (1,5 euro/dag) bekwamen ze door stukjes plastiek op de vuilnisbelt te verzamelen en verkopen.
Vervolgens bezochten we ook het 'refeeding center' van de Payatas, een plaats waar de meest ondervoede kinderen terecht kunnen. Hier doneerden we 300 euro, aan het schooltje voor kinderen met een beperking schonken we 100 euro. Aan de gezinnen die ons uitleg gaven over hun leven, gaven we elk een voedselpakket, dat we de dag voordien zelf gingen halen in een supermarkt.In de namiddag stond een luchtiger (of beter: vochtiger) item op de agenda: de Wa Wa Dam. Deze prachtige dam is gelegen in een groene oase van rust. De vele (onstabiele?) hutjes in bamboe in en rond het stuwmeer geven de locatie een idyllisch uitzicht. Op enkele gesjorde bankjes boven het meer aten we ons lunchpakket op. Vervolgens zwommen we naar hartelust doorheen het prachtige meer, omgeven door hoge rotswanden.
Daarna reden we opnieuw met de karaoke-car naar ons verblijf in Manila, waar enkele vrouwtjes (en Wasmeester Tjörven) op traditionele wijze een trommeltje was hebben gedaan. Deze keer kruipen we vroeg onder de wol, want morgen moeten we vroeg uit de veren (lees: omg, nóg vroeger, 4u?!).
Mango-volle zwaaibewegingen,
Team PET!
Na opnieuw een vroege ochtend en een lange muzikale autorit, kwamen we aan bij Payatas. Meteen werd duidelijk hoe ernstig de armoede daar was. We werden ontvangen door Doughs en mevrouw Lynn. Zij begeleidden ons naar het primitieve schooltje voor kinderen met een beperking. Daar stelden we ons voor en werden in groepjes ingedeeld. Vervolgens bezochten we eerst een lokaal medisch centrum, waar een onderbemande medische staf een hele groep jongens zou gaan besnijden. Ook hier merkten we opnieuw hoe relatief steriliteit van materiaal hier in de Filippijnen is. Heel wat van onze vragen over HIV, besnijdenissen, vaccinaties en gezondheidszorg in de Payatas werden beantwoord. Vervolgens wandelden we verder richting de eigenlijke vuilnisbelt: de toestand (lees: smalle paadjes platgetrapt plastic, met af en toe zones met maden) en geur van de paadjes nam snel in kwaliteit af. De 4 verschillende groepjes bezochten elk een ander gezin. De huisjes waren erg klein en overbevolkt. In een bepaald huisje (ongeveer 4 vierkante meter groot), leefden 2 ouders met hun 6 kinderen (waarvan 1 boorling van 4 dagen oud). Deze kinderen gingen niet naar school, gezien dat te duur was. Hun lage inkomen (1,5 euro/dag) bekwamen ze door stukjes plastiek op de vuilnisbelt te verzamelen en verkopen.
Vervolgens bezochten we ook het 'refeeding center' van de Payatas, een plaats waar de meest ondervoede kinderen terecht kunnen. Hier doneerden we 300 euro, aan het schooltje voor kinderen met een beperking schonken we 100 euro. Aan de gezinnen die ons uitleg gaven over hun leven, gaven we elk een voedselpakket, dat we de dag voordien zelf gingen halen in een supermarkt.In de namiddag stond een luchtiger (of beter: vochtiger) item op de agenda: de Wa Wa Dam. Deze prachtige dam is gelegen in een groene oase van rust. De vele (onstabiele?) hutjes in bamboe in en rond het stuwmeer geven de locatie een idyllisch uitzicht. Op enkele gesjorde bankjes boven het meer aten we ons lunchpakket op. Vervolgens zwommen we naar hartelust doorheen het prachtige meer, omgeven door hoge rotswanden.
Daarna reden we opnieuw met de karaoke-car naar ons verblijf in Manila, waar enkele vrouwtjes (en Wasmeester Tjörven) op traditionele wijze een trommeltje was hebben gedaan. Deze keer kruipen we vroeg onder de wol, want morgen moeten we vroeg uit de veren (lees: omg, nóg vroeger, 4u?!).
Mango-volle zwaaibewegingen,
Team PET!
Comments
Post a Comment